Geschiedenis

Eerst was er de TON MENKEN kunstijsbaan

In de 70-er jaren deed Ton Menken, zoon van een in Zuid-Holland bekende familie (melkfabrieken), in Canada het idee op relatief simpele kunstijsbanen te bouwen met een ring rond een binnenbaan met minimum ijshockeyformaat in hoofdzaak gericht op recreatief schaatsen. De eerste ijsbaan volgens het Ton Menken concept werd in 1976 gebouwd in Leiden. Daarna volgden kort na elkaar Dordrecht, Rotterdam en Enschede. In Leiden bleek al snel behoefte aan de mogelijkheid ijshockey te spelen en toen de ijsbaan in Dordrecht in 1978 geopend werd kreeg de toenmalige bedrijfsleider een vijftiental uitrustingen aangeleverd met de opdracht daar knapen van een jaar of 15/16 die redelijk konden schaatsen in te hijsen.

Daarna ontstond het ijshockey in Dordrecht

Jiri Anton, een met een ijshockeyteam uit Tsjecho-Slowakije tijdens een toernooi in Geleen gevluchte speler die in Leiden de ijshockeysport promootte en in Dordrecht woonde begon in Dordrecht trainingen te verzorgen op de schaatsschool van de ijsbaan.

Het bestuur volgde

Gedurende het eerste seizoen fungeerde Pim van Halem als voorzitter. Pim was overigens eveneens bestuurslid van de N.Y.B. en interim voorzitter van Leiden Lions. Hij werkte bij de ANWB, woonde in Den Haag en had geen auto dus reisde per trein. Hij werd o.a. bijgestaan door Leo Hoornweg als wedstrijdsecretaris. Op 26 augustus 1979 vond de eerste A.L.V. plaats als oprichtingsvergadering. Als voorzitter werd Frans Bleijerveld gekozen en secretaris bleef Leo Hoornweg die op 11 maart 1980 de oprichting van IJSHOCKEYCLUB DORDRECHT LIONS officieel bij de notaris bekrachtigde. Aan het eind van het seizoen 79/80 traden de heren van Halem en Hoornweg af en werd Frans Bleijerveld voorzitter met Frank van Eijnatten als secretaris. Na weer een seizoen hield Frans het wegens drukke werkzaamheden voor gezien en werd Frank voorzitter met als secretaris Aria Kurver. In 1982 nam Tonie Dubbelman het secretariaat van Aria over. Samen met penningmeester Jan Romijn ontstond een DB wat in die samenstelling tot 1986 werkzaam was waarna Frank de voorzittershamer overhandigde aan Karel de Mooy. Zijn opvolgers waren achtereenvolgend: Wim Beukema, Rob Bomius, Rob Mittermeijer, Wim Gijzen, Rob Jannee, Paul Duran, Remco Ooijen (a.i) en Edwin Boer.

De kunstijsbaan

Gedurende het eerste seizoen fungeerde Pim van Halem als voorzitter. Pim was overigens eveneens bestuurslid van de N.Y.B. en interim voorzitter van Leiden Lions. Hij werkte bij de ANWB, woonde in Den Haag en had geen auto dus reisde per trein. Hij werd o.a. bijgestaan door Leo Hoornweg als wedstrijdsecretaris. Op 26 augustus 1979 vond de eerste A.L.V. plaats als oprichtingsvergadering. Als voorzitter werd Frans Bleijerveld gekozen en secretaris bleef Leo Hoornweg die op 11 maart 1980 de oprichting van IJSHOCKEYCLUB DORDRECHT LIONS officieel bij de notaris bekrachtigde. Aan het eind van het seizoen 79/80 traden de heren van Halem en Hoornweg af en werd Frans Bleijerveld voorzitter met Frank van Eijnatten als secretaris. Na weer een seizoen hield Frans het wegens drukke werkzaamheden voor gezien en werd Frank voorzitter met als secretaris Aria Kurver. In 1982 nam Tonie Dubbelman het secretariaat van Aria over. Samen met penningmeester Jan Romijn ontstond een DB wat in die samenstelling tot 1986 werkzaam was waarna Frank de voorzittershamer overhandigde aan Karel de Mooy. Zijn opvolgers waren achtereenvolgend: Wim Beukema, Rob Bomius, Rob Mittermeijer, Wim Gijzen, Rob Jannee, Paul Duran, Remco Ooijen (a.i) en Edwin Boer.

Pasp PNEHKA 12

De teams en de sportieve resultaten

Met ingang van seizoen 78/79 speelden de DORDTSE Lions met een B-team (U17) met dispensatie spelers (Leiden Lions werd als laatste op doelsaldo gepasseerd door Dordrecht Lions die er 27 voor en 92 tegen hadden) en een C-team (U15) (dat eindigde met 0 wedstrijdpunten onderaan met 10 doelpunten voor en 394 tegen) in de landelijke competitie. Overigens hadden niet alleen de spelers maar ook de supporters nog geen notie van het spelletje: Regelmatig werd van langs de boarding de kreet ‘tikkie terug’ te horen waarop braaf op de goallie terug werd gespeeld.

Pasp PNEHKA

In seizoen 79/80 eindigden de senioren in de 3e divisie met 4 gewonnen wedstrijden op de 5e plaats voor Enschede Lions. Het Junioren B-team (U17) eindigde roemloos onderaan met 0 wedstrijdpunten en 21 doelpunten voor en 195 tegen. Het C-team eindigde in de middenmoot en het kersverse D-team (U13) maakte geschiedenis met 0 wedstrijdpunten, 8 doelpunten voor en 230 tegen. (Het eerste doelpunt werd gescoord door Marco Pijpers in de uitwedstrijd tegen Geleen. Na de uitwedstrijd tegen Phantoms in Deurne werd gefeest omdat het maar 19-0 werd!)

In 80/81 nam het seniorenteam deel aan de play-off’s en eindigde op de 3e plaats na H.IJ.S. en Groningen.

Het zou tot seizoen 82/83 duren voor er met een junioren E-team (U11) aan de competitie werd deelgenomen. In 81/82 was gestart met de IJshockeyschool zoals we die nu nog steeds kennen. De ledenaanwas concentreerde zich daarbij vooral tot jeugd van ca 10 jaar of jonger. De consequentie was echter wel dat alle D-spelers dat seizoen in het C-team gingen spelen. Door gebrek aan voldoende aanwas gedurende de eerste jaren waren het in de C-spelers die de klos waren. Zij gingen en bloc naar het B-team en Dordrecht Lions speelde daardoor weer met maar 3 teams in de competitie: Toekomst Divisie, B en E. Het E-team bereikte de play-off’s en eindigde op de 4e plaats na Heerenveen, Eindhoven en Den Bosch.

Seizoen 83/84 verliep ongeveer zoals het jaar ervoor. Deelgenomen werd aan de Toekomst Divisie en twee juniorenteams (B en E)

In 84/85 kon men door onvoldoende spelers geen seniorenteam meer aan de competitie laten deelnemen. Met maar 2 teams (junioren B en D) werd in de landelijke competitie gespeeld. Het D-team behaalde via play-off’s een 3e plaats.

85/86 liet een competitie zien tussen A/B-teams waar Dordrecht Lions deelnam bij de teams die geen 1e team hadden in de 1e divisie. Daarin speelden 8 teams en de Lions eindigden op de 5e plaats. Bij de junioren waren het C-team en het D team actief.

86/87 bracht de ommekeer: Er werd door het bestuur een ambitieus plan gepresenteerd met als gevolg het besluit dat spelers van het eerste team vrij werden gesteld van het betalen van contributie. Met behulp van een nieuwe sponsor werd onder de naam Drop Devils een nieuwe weg ingeslagen naar de top: In de 3e divisie eindigden de Lions op de 4e plaats. Helaas waren de junioren-teams (C en D) niet instaat de play off’s te bereiken.

87/88 was een moeilijk seizoen. Dordrecht Lions eindigde in de 3e divisie op de laatste plaats en de junioren (C, D en E) waren niet in staat de play off’s te bereiken.

Het seizoen 88/89 zag er positiever uit. Naast deelname in de 3e divisie (middenmoot), play off’s deelname door het junioren C team werd ook zichtbaar dat het door de N.IJ.B. ontwikkelde jeugdstimuleringsprogramma ‘berebinken’ vruchten ging afwerpen zodat aan de competitie kon worden deelgenomen met 5 juniorenteams t.w. C, D, E, W en M. Dordrecht Lions was een grote ijshockeyclub aan het worden.

89/90 bracht een seizoen van oogsten. Het seniorenteam speelde in een competitie tegen tweede teams van clubs in de hoogste (was toen 1e) divisie en bereikte in de play off’s de tweede plaats na Tilburg. Ook de jeugd liet zich niet onbetuigd. Er was geen junioren B team omdat alle B-spelers naar het 1e team waren doorgeschoven. Het C-team en het E-team werden dat seizoen kampioen en de D’s eindigden in de middenmoot.

90/91 was, als gevolg van een fusie, de naam van de sponsor veranderd en speelden de LAVOLD LIONS in de 2e divisie met als resultaat een 6e plaats. De junioren B en C werden 3e en D en E eindigden als 6e.

In het seizoen 91/92 werd in Nederland een ere-divisie gecreëerd. Daarin speelden 6 professionele teams. Lavold Lions speelde dat seizoen dan ook in de eerste divisie en eindigden daar niet onverdienstelijk als 4e van de 7 teams. Het junioren B team bereikten in de play off’s de 2e plaats. Het C team werd in de reguliere competitie 3e en misten daardoor nipt de kruisfinale. De teams D en E eindigden beiden als 3e.

92/93 leverde voor het 1e team een fraaie 2e plaats op in de 1e divisie. Door gebrek aan spelers werd met alle B-spelers, aangevuld met enkele A-spelers zonder veel succes deelgenomen in de Reservedivisie A. Bij de junioren werd dat seizoen meer succes geboekt: C werd 2e en bij de D junioren speelden we mee met twee teams waarvan er een ook 2e werd. Helaas had het E-team dat jaar minder succes.

In 93/94 was het zover: Dordrecht Lions speelde in de eredivisie en eindigde dat eerste jaar meteen in de middenmoot op de 6e plaats (van de 10). Ook het tweede en het 3e seniorenteam deden het beslist niet slecht in de 1e en 2e divisie. Met een B, C (kampioen van Nederland), D (twee teams), E (twee teams), W en M was Dordrecht Lions de grootste ijshockeyclub van Nederland geworden.

94/95 eindigde het 1e team in de eredivisie welliswaar teleurstellend als laatste. Het tweede team speelde in de Toekomst divisie en werd 3e. Maar bij de junioren was het een groot feest: De B’s en de C’s  werden kampioen van Nederland. De D-junioren werden in een zinderende finale op doelsaldo tweede na Tilburg Trappers. De E’s eindigden onderaan.

95/96 bracht ondanks het feit dat Jordens de club was gaan sponsoren voor het 1e team dat speelde onder de sponsornaam JORDENS LIONS nog niet veel goeds. Een laatste plaats bij een 6 teams tellende eredivisie. Het 2e team en de B-junioren werden 2e en C, D, E eindigden allemaal ergens onderaan.

96/97 zou het laatste jaar in de eredivisie worden. Een laatste plaats voor zowel het 1e als het 2e team deed het enthousiasme behoorlijk afnemen. Hoewel sprake was van aanstormend talent (junioren-B,C in de bovenste regionen, D kampioen van Nederland en E in de middenmoot) gooide de A.L.V. in 1998 de deur dicht door o.a. te eisen dat spelers van het 1e team weer contributie zouden gaan betalen.

Nederlandse Zomer IJshockeyschool in Drechtstedenhal

Gedurende drie achtereenvolgende zomers (1981, 82 en 83) werd in Dordrecht geschaatst. De ijsbaan sloot eind februari en voor de ijshockeyschool werd speciaal ijs gemaakt. Frank en Lies van Eijnatten organiseerden het. De medische begeleiding werd verzorgd door een huisarts uit Sterrenburg. De technische leiding was in handen van D(ummy) Smit, technisch directeur van de N.Y.B. Als trainers fungeerden diverse trainers en spelers van Nationale teams. Bekende namen uit die tijd: George Peternoussek, Ronny Berteling, Henk Hille, Rudy Molenaar, Dennis van Rijswijk. Op een enkele uitzondering na was iedereen intern. Ze sliepen op hun eigen meegebrachte luchtbed in kleedkamers van de Sporthal Sterrenburg. Gedurende drie weken waren er zo’n 125 deelnemers per week uit heel Nederland.

Pasp PNEHKA 5

Buitenlandse spelers

Gedurende acht seizoenen werd versterking voor het 1e team aangetrokken uit het buitenland. De spelers werkten van 1990 tot 1994 als ‘vrijwilliger’ op de ijsbaan en als ijshockeytrainer en kregen van de ijsbaan een vrijwilligersvergoeding en kost en inwoning.

90/91: Marc Lalonde (CAN), Robert Pedersen (CAN), Lars Christiansen, S. Kaufman

91/92: Brad Vigon, Chris Walsh, Dave McKenna (allen USA)

92/93: Jim Bieren, Leif Selsted, Jay Parent (allen USA)

93/94: Tim Craig, Chris Walsh, Doug Smink (allen USA)

94/95: Peter Lalor, Darin Lane, Ward Szarzynsky

95/96: Ward Szarzynsky

96/97: Sami Lipsonen (BE), Timo Rissanen, Frederik Landgren

97/98: Sami Lipsonen BE), Tero Jannti (FIN)

1993, 1994, en 1995 is de ijshockeyvereniging Dordrecht Lions door de NIJB uitgeroepen tot Jeugdclub van het jaar!

Dat was het resultaat van een puntentelling die behalve van de ranglijst uit ging van o.a. het aantal strafminuten van het team. Bonuspunten werden verdiend dankzij het feit dat alle teamleiders en jeugdtrainers NIJB gediplomeerd waren.

Lions spelers en Oranje

Een heel aantal spelers van de Dordrecht Lions heeft ook in (jong) Oranje gespeeld, dit zijn o.a. De eerste speler die in een Nationaal team speelde was Cees van der Linden. Na hem volgden Theo de Haas, René Visser, Arie Kwakernaat, Andres van Eijnatten, Remco Schenkhuizen, Simon de Wit, Elmer Kuijk, Jan-Jaap Natte, Roy MacIntosh, Oswin Bomius, Marc Dubbelman, Xander van Rijswijk, Perry Kardinaal, Ferdinand de Man, Marc van Rijsbergen, Niek Beukema, Don Galjaard, Peter Seton, Bart Vink, Luke Zwartbol, Jordy Verkiel, Guus van Nes, Bieke van Nes, Levi Boer, Tom Barendregt, Floris Veenhuizen, Robin van Tilborg,  Levy Galjaard, Bas de Kloe, Bram de Bruijn, Damian Weerheijm, Mitchell Genesis, Larissa Haverkorn, Luka Prooi, Demi Roobol, Julia de Gruiter.

Nu

Tegenwoordig hebben we 1 team dat uitkomt in de Eerste divisie uitkomt en diverse jeugdteams die uitkomen in de U21, U17, U15, U13, U11 en de U9. Daarnaast hebben we diverse Seniorenteams. Hiernaast hebben we een zeer succesvolle en druk bezochte ijshockeyschool met gemiddeld tussen de 35 en 45 kinderen en een ijshockeyschool2, die de kinderen voorbereid op instromen in de jeugdteams.

Sinds het seizoen 2010- 2011 spelen we op de nieuwe ijsbaan in de Sportboulevard, waar we gebruik maken van de officiële ijshockeybaan en het kleinere baantje.

Jarenlang hebben we het logo van de leeuw met schaatsen en een stick gevoerd als uiting van onze vereniging. In de loop der jaren is het weliswaar iets duidelijker gemaakt, maar we zijn het lang blijven voeren als logo van onze gezellige ijshockeyclub.

Met de nieuwe ijsbaan en een nieuw en fris beleid hebben we sinds seizoen 2010-2011 ook ons huidige nieuwe logo, ontwikkeld door reclamebureau Diezign.
Dit logo is gemaakt om de club meer professionaliteit uit te laten stralen, een krachtiger uiting naar buiten te hebben en meer richting de Amerikaanse sfeer te gaan met het logo. Uiteraard zijn de kleuren blauw en wit behouden gebleven.